از ابن عباس روايت شده كه چون مردم خرماهاى پوسيده و بد را بعنوان صدقه و
زكاة ميدادند، در اين آيه شريفه (سوره بقره ) از آن كار نهى شدند، يعنى خدايتعالى
فرمود: هنگام انفاق قصد حرماى بدو پست نكنيد، بلكه تصميم بگيريد كه خرماى خوب را
انفاق كنيد و طبق تصميم خود عمل كنيد و اما وجه تشبيه اين مطلب به زنا و رفتن روح ايمان
گويا اينستكه انفاق در راه خدا عملى است مستحسن ونيكو و داراى ثواب و پاداشى از جانب
خدايتعالى ، ولى در صورتيكه در ضمن خرماى بد و پوسيده صورت گيرد آن ثواب و
پاداش از ميان برود، چنانكه روح ايمان هنگام زنا از مؤ من برود، مرحوم مجلسى در اين
باره دو وجه ديگر هم نقل مى كند، ولى همه را خالى از تكليف نميداند.
يُونُسُ عَنِ ابْنِ بُكَيْرٍ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ اللّهَ لا يَغْفِرُ
أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ الْكَبَائِرَ فَمَا سِوَاهَا قَالَ قُلْتُ دَخَلَتِ
الْكَبَائِرُ فِى الِاسْتِثْنَاءِ قَالَ نَعَمْ
اصول كافى ج : 3 ص : 388 رواية :18
|
سليمان بن خالد گويد: امام صادق (ع ) فرمود: (همانا خدا نيامرزد كه باو شرك آورند
ولى كمتر از شرك را براى هر كه خواه بيامرزد 48 سوره 4) يعنى گناهان كبيره هم
قابل آمرزشند، نهايت اينكه بدون شرط و قيدنيست كه بندگان در ارتكاب كبائر جرى و
بى باك شوند، بلكه بمشيت خدا مقيد است ، از اين رو گفته اند: با وجود آنكه اين آيه
شريفه از تمام آيات قرآنى بندگانرا بيشتر اميدوار ميكند، زيرا اين روگفته اند: با
وجود آنكه اين آيه شريفه از تمام آيات قرآنى بندگانرا بيشتر اميدوار ميكند، زيرا غير
از شرك هر گناهى را قابل آمرزش ميداند، جانب خوف را هم ملاحظه كرده و شرط آمرزش را
مشيت خدا قرار داده است ، پس صفت خوف و رجا را با هم بميزانن لازم مراعات كرده است .
| |
يُونُسُ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع الْكَبَائِرُ فِيهَا اسْتِثْنَاءُ أَنْ
يَغْفِرَ لِمَنْ يَشَاءُ قَالَ نَعَمْ
اصول كافى ج : 3 ص : 388 رواية :19
|
اسحاق بن عمار گويد: به امام صادق (ع ) عرض كردم : در گناهان كبيره هم استثنا ميباشد
كه خدا براى هر كه خواهد بيامرزد؟ فرمود: آرى (هر گناه كبيره اى از هر كس آمرزيده
نشود).
| |
يُونُسُ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ وَ مَنْ
يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثِيراً قَالَ مَعْرِفَةُ الْإِمَامِ وَ اجْتِنَابُ الْكَبَائِرِ الَّتِى أَوْجَبَ
اللَّهُ عَلَيْهَا النَّارَ
اصول كافى ج : 3 ص : 388 رواية :20
|
امام صادق (ع ) راجع به (آيه شريفه 269 سوره 2) (بهر كه حكمت داده شد خير بسيار
داده شد) فرمود: مقصود (از حكمت ) معرفت امام و دورى از گناهان كبيره ايستكه خدا براى
آنها دوزخ را واجب فرموده است .
| |
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَكِيمٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي
الْحَسَنِ ع الْكَبَائِرُ تُخْرِجُ مِنَ الْإِيمَانِ فَقَالَ نَعَمْ وَ مَا دُونَ الْكَبَائِرِ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص
لَا يَزْنِى الزَّانِى وَ هُوَ مُؤْمِنٌ وَ لَا يَسْرِقُ السَّارِقُ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ
اصول كافى ج : 3 ص : 388 رواية :21
|
محمد بن حكيم گويد: بحضرت ابوالحسن عليه السلام عرض كردم : گناهان كبيره شخص
را از ميان خارج ميكند؟ فرمود: آرى پائين تر از گناهان كبيره هم .
رسول خدا (ص ) فرموده است : زناكار زنا نكند و مؤ من باشد، و سارق سرقت نكند و مؤ من
باشد (در حال زنا و سرقت ايمان از او كناره گيرد)
| |
ابْنُ أَبِى عُمَيْرٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الزَّيَّاتِ عَنْ عُبَيْدِ بْنِ زُرَارَةَ قَالَ دَخَلَ ابْنُ قَيْسٍ الْمَاصِرِ وَ
عَمْرُو بْنُ ذَرٍّ وَ أَظُنُّ مَعَهُمَا أَبُو حَنِيفَةَ عَلَى أَبِى جَعْفَرٍ ع فَتَكَلَّمَ ابْنُ قَيْسٍ الْمَاصِرِ
فَقَالَ إِنَّا لَا نُخْرِجُ أَهْلَ دَعْوَتِنَا وَ أَهْلَ مِلَّتِنَا مِنَ الْإِيمَانِ فِى الْمَعَاصِى وَ الذُّنُوبِ قَالَ
فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ ع يَا ابْنَ قَيْسٍ أَمَّا رَسُولُ اللَّهِ ص فَقَدْ قَالَ لَا يَزْنِى الزَّانِى وَ هُوَ
مُؤْمِنٌ وَ لَا يَسْرِقُ السَّارِقُ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَاذْهَبْ أَنْتَ وَ أَصْحَابُكَ حَيْثُ شِئْتَ
اصول كافى ج : 3 ص : 389 رواية :22
|
عبيد بن زراره گويد: ابن قيس ماصر و عمر بن ذر خدمت امام باقر عليه السلام رسيدند
بگمان ابوحنيفه هم همراه آنها بود ابن قيس بسخن در آمد و عرضكرد: ما همكيشان و
اهل ملت خود را با ارتكاب گناهان و معاصى از ايمان خارج نميدانيم ،امام باقر عليه
السلام فرمود: اى پسر قيس ! اما رسولخدا (ص ) فرموده است : زناكار زنا نكند و مؤ من
باشد و سارق سرقت نكن و مؤ من باشد تو و اصحابت هر عقيده اى خواهيد داشته باشيد
(كه ما پيرو رسولخدائيم ).
| |
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ يُونُسَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا
عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الرَّجُلِ يَرْتَكِبُ الْكَبِيرَةَ مِنَ الْكَبَائِرِ فَيَمُوتُ هَلْ يُخْرِجُهُ ذَلِكَ مِنَ
الْإِسْلَامِ وَ إِنْ عُذِّبَ كَانَ عَذَابُهُ كَعَذَابِ الْمُشْرِكِينَ أَمْ لَهُ مُدَّةٌ وَ انْقِطَاعٌ فَقَالَ مَنِ ارْتَكَبَ
كَبِيرَةً مِنَ الْكَبَائِرِ فَزَعَمَ أَنَّهَا حَلَالٌ أَخْرَجَهُ ذَلِكَ مِنَ الْإِسْلَامِ وَ عُذِّبَ أَشَدَّ الْعَذَابِ وَ إِنْ كَانَ
مُعْتَرِفاً أَنَّهُ أَذْنَبَ وَ مَاتَ عَلَيْهِ أَخْرَجَهُ مِنَ الْإِيمَانِ وَ لَمْ يُخْرِجْهُ مِنَ الْإِسْلَامِ وَ كَانَ عَذَابُهُ
أَهْوَنَ مِنْ عَذَابِ الْأَوَّلِ
اصول كافى ج : 3 ص : 389 رواية :23
|
عبدالله بن سنان گويد: از امام صادق (ع ) پرسيدم مردى كه گناه كبيره اى كند و
(توبه نكرده ) بميرد، از اسلام خارج شود؟ و اگر عذاب شود، عذابش مانند عذاب مشركين
(مخلد و جاودان ) است يا مدت و پايانى دارد؟ فرمود: كسى كه مرتب يكى از گناهان كبيره
شود، و عقيده داشته باشد كه آن حلالست از اسلام خارج گردد و سخت عذاب شود، ولى
اگر اقرار كند كه گناه كار است و بميرد، از ايمان بيرون رود، ولى از اسلام بيرون
نرود و عذابش از عذاب اولى سبكتر باشد.
| |
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عَبْدِ الْعَظِيمِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْحَسَنِيِّ قَالَ
حَدَّثَنِي أَبُو جَعْفَرٍ ص قَالَ سَمِعْتُ أَبِى يَقُولُ سَمِعْتُ أَبِى مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ ع يَقُولُ
دَخَلَ عَمْرُو بْنُ عُبَيْدٍ عَلَى أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فَلَمَّا سَلَّمَ وَ جَلَسَ تَلَا هَذِهِ الْآيَةَ الَّذِينَ
يَجْتَنِبُونَ كَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ ثُمَّ أَمْسَكَ فَقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَا أَسْكَتَكَ
قَالَ أُحِبُّ أَنْ أَعْرِفَ الْكَبَائِرَ مِنْ كِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ نَعَمْ يَا عَمْرُو أَكْبَرُ الْكَبَائِرِ
الْإِشْرَاكُ بِاللَّهِ يَقُولُ اللَّهُ وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ وَ هُ الْإِيَاسُ مِنْ
رَوْحِ اللَّهِ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكافِرُونَ ثُمَّ
الْأَمْنُ لِمَكْرِ اللَّهِ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ فَلا يَأْمَنُ مَكْرَ اللّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ وَ مِنْهَا
عُقُوقُ الْوَالِدَيْنِ لِأَنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ جَعَلَ الْعَاقَّ جَبَّاراً شَقِيّاً وَ قَتْلُ النَّفْسِ الَّتِى حَرَّمَ
اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فِيها إِلَى آخِرِ الْآيَةِ وَ قَذْفُ
الْمُحْصَنَةِ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ لُعِنُوا فِى الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ وَ أَكْلُ
مَالِ الْيَتِيمِ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ إِنَّما يَأْكُلُونَ فِى بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَيَصْلَوْنَ
سَعِيراً وَ الْفِرَارُ مِنَ الزَّحْفِ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ وَ مَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلاّ
مُتَحَرِّفاً لِقِتالٍ أَوْ مُتَحَيِّزاً إِلى فِئَةٍ فَقَدْ باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللّهِ وَ مَأْواهُ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ
الْمَصِيرُ وَ أَكْلُ الرِّبَا لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الرِّبا لا يَقُومُونَ إِلاّ كَما
يَقُومُ الَّذِى يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطانُ مِنَ الْمَسِّ
|
عبدالعظيم بن عبدالله حسنى گويد: امام جواد صلوات الله عليه فرمود: از پدرم شنيدم
كه فرمود: از پدرم موسى بن جعفر عليهم السلام شنيدم ميفرمود: عمر و بن عبيد نزد امام
صادق (ع ) آمد چون سلام كرد و نشست اين آيه را خواند: (كسانيكه از گناهان كبيره و
زشتكاريها دورى گزينند 32 سوره 53) سپس از سخن باز ايستاد. امام صادق (ع ) باو
فرمود: چرا سكوت كردى ؟ گفت : دوست دارم گناهان كبيره را از كتاب خداى
عزوجل بدانم . فرمود: آرى ، اى عمرو.
(1) بزرگترين گناهان كبيره شرك بخداست كه خدا ميفرمايد: (كسيكه شرك بخدا آورد،
خدا بهشت را بر او حرام كرده است ، 72 سوره 5)
(2) و بعد از آن نوميدى از رحمت خداست ، زيرا خداى
عزوجل ميفرمايد: (كسى جز مردم كافر از رحمت خدا نوميد نشود 78 سوره 12).
(3) و پس از آن ايمنى از مكر (عذاب و مهلت ) خداست ، زيرا خداى
عزوجل ميفرمايد:(كسى از مكر خداى ايمن نشود مگر مردم زيانكار 99 سوره 7)
(4) و از گناهان كبيره است . عقوق والدين ، زيرا خداى سبحان عاق والدين را زورگوى با
شقاوت مقرر فرموده (در آيه 32 سوره 19).
(5) قتل نفس كه خدا آنرا محترم دانسته مگر بحق (در مورد قصاص ) زيرا خداى
عزوجل ميفرمايد (كيفر او دوزخست و در آن جاودانه باشد.... تا آخر آيه 93 سوره 4).
(6) متهم ساختن زن پاكدامن بزنا، زير خداى
عزوجل ميفرمايد: (آنها در دنيا و آخرت لعنت شده و عذاب بزرگى دارند 23 سوره 24).
(7) خوردن مال يتيم ، زيرا خداى عزوجل
(درباره كيفر آنها) ميفرمايد: (آنها در شكمهاى خويش آتشى فرو ميبرند و بآتشى
افروخته درون ميشوند 10 سوره 4).
(8) فرار از جهاد، زيرا خداى عزوجل ميفرمايد: (و هر كه در آن روز از آنها پشت كند جز
كسيكه براى جنگيدن منحرف شود يا سوى گروهى ديگر جاى گيرد، بغضب خدا برگشته
و جايش جهنم است كه سر انجامى است بد، 16 سوره 8)
(9) رباخوارى زيرا خداى عزوجل ميفرمايد: (كسانيكه ربا ميخورند مانند كسيكه شيطان
بجنون آشفته اش ميكند برخيزند (يعنى مانند ديوانگان و مستان از گور برخيزند) 277
سوره 2).
| |
 | اصول كافي ثقةالاسلام كليني جلد سوم | | 
|